Colaboración nun artigo de Moncho Mariño para galiciaconfidencial.com sobre a situacion vivida durante o apagamento do luns 28 de abril.
EXTRACTO DO ARTIGO:
Conxita López é membro da comisión de coordinación do GIPCE. Este grupo de psicólogos e psicólogas do Colexio Oficial de Psicoloxía de Galicia asinou un convenio coa Xunta de Galicia en 1997, aínda que comezaron en 1996 cos movementos sísmicos en Lugo e Ourense de 1996 co nome Grupo de Protección Civil. Diante disto, e logo de moitos anos con experiencia, a pregunta sae por ela mesma: “que facemos nun momento así?”.
“Ante todo, comprensión, comprender o que está sucedendo e buscar a maneira de adaptarse” di Conxita López. A falta de electricidade ía supoñer unha dor de cabeza ou crear ansiedade sobre todo en adolescentes afeitos e afeitas como están ao esaxerado úso do móbil ou celular. E de súpeto, os máis novos comezaron a adaptarse: “amigas dicían que estaban vendo adolescentes lendo un libro”, en Redondela os máis novos xuntábanse nos parques ou na praia, isto mostraba que os nosos mozos e mozas non perderon a habilidade de interrelacionarse sen usar os teléfonos móbiles.
“Cando sabemos quen ou que é o culpable encéndese a ira” di López. Mentres, cando non hai un culpable definido, cando a “alteración da orde” está motivada por algo que nós non podemos controlar, (a falta de luz) as persoas resígnanse, buscan alternativas ou esperan unha solución. E se o apagamento durase unha semana? “Sería moi duro, mais acabariamos adaptándonos”. Algo así aconteceu co peche durante a COVID, ninguén nunca até aquel momento pensou nun peche mundial da poboación para frear as consecuencias do virus “e estivemos tres meses nas nosas casas”.